donderdag 23 juli 2009

Compromis in Californië?!

"Less than 24 hours after Gov. Arnold Schwarzenegger and legislative leaders announced a plan to close California's massive budget deficit, Los Angeles County officials moved to sue the state, a union for government workers said it might strike, and Republicans threatened to back out of the deal over a provision to cut the number of prison inmates by 27,000." [bron] (LA Times)

Yep, Californië heeft een budgetdeal. Een compromis in het land van ‘winner takes all’ met het typische kenmerk van een compromis: iedereen is ontevreden. Zo betekent 27.000 gevangenen 16 procent van het totale aantal, en daarover willen de Republikeinen nu gaan suen. Iedereen wil gaan suen of staken of welk wettig middel maar in gedachten komt om wat klappen uit te gaan delen.

Opvallend detail: de anders nooit verlegen gouverneur Arnold Schwarzenegger verstopt zich voor de pers. Nou vooruit, één videootje op Twitter waarin hij, uhm, met een groot mes speelt. Een televisiejournaliste speculeert dat hij zo misschien wel zijn gevoel voor humor wil laten zien. Zeker, zeker, dat zou zo maar kunnen.

De ambtenaren dreigen te gaan staken omdat ze zomaar drie dagen per maand vrij hebben gekregen (ook al gevoel voor humor?). Maar de pijn zit er natuurlijk in dat dit in de praktijk neerkomt op een loonsverlaging van 14 procent. Als je dit legt naast de 16 procent van de gevangen dan lijkt dit erop te wijzen dat Schwarzenegger en de zijnen ernaar streven om overal te snijden rond de 15 procent, zodat de pijn eerlijk verdeeld wordt. Maar dit wil natuurlijk niemand zien.

Compromissen? Rot op! Een cowboy is gewend om gewoon zijn paard te zadelen, de stad te verlaten, en richting zonsondergang te rijden. Maar ja, dat is natuurlijk ook weer problematisch als je woont op een plek waar de zon in de zee ondergaat. Dudes going west moeten kennelijk toch een keer compromissen gaan sluiten.

(Deze post is ook gepubliceerd als Zomerquote op Sargasso.nl)

maandag 20 juli 2009

Depressie als noodzaak

"Wie ooit een depressie heeft overleefd, kan deze episode bijschrijven als de donkerste bladzijden in zijn leven. Het is een psychische ziekte die onderhand epidemische vormen aanneemt.
De belangrijkste factoren die deze explosieve toename kunnen verklaren zijn: de mentale druk die mensen ervaren om te moeten presteren, de overweldigende hoeveelheid indrukken die mensen moeten verwerken, als ook de immense emotionele energie die nodig is om in het drukke en snelle sociale verkeer overeind te blijven. Iedereen doet zijn best om mee te komen in een wereld die steeds veeleisender is. Maar net als moeder aarde heeft ook de individuele mens geen onbeperkte voorraden energie tot zijn beschikking. Daarom is een energiecrisis in de vorm van een depressie soms pure noodzaak." [bron] (Jeffrey Wijnberg, psycholoog / psychotherapeut, columnist in De Telegraaf)

Oeps. Voor mij een nieuw inzicht. Maar natuurlijk, de aanleidingen zijn hetzelfde als vroeger. Vroeger gingen geliefden ook dood of verloren mensen door een ongeval het vermogen om te werken.Vroeger waren er misschien wel meer aanleidingen om een depressie te krijgen. Maar als depressie nu al epidemische vormen aanneemt en naar wordt verwacht de volksziekte van de eenentwintigste eeuw wordt – is? – dan moeten de oorzaken met het huidige tijdsgewricht te maken hebben. Vandaar die overweldigende hoeveelheid indrukken, de enorme druk om te presteren, de immense emotionele energie die nodig is om in het drukke sociale verkeer overeind te blijven – druk, druk, druk.

Maar noodzaak? Wijnberg zegt dat bij een depressie het ‘ergste lijden een noodzakelijk lijden is’. En: ‘Het klinkt tegenstrijdig, maar een depressie is het natuurlijk medicijn die het lichaam produceert als bescherming tegen alles wat de patiënt te veel is geworden. Zo is de ziekte eigenlijk de genezing.’ Hé, dit lijkt me een holistisch idee. En een idee dat de farmaceutische industrie niet zal aanstaan, want aanvaarding van de ziekte pleit natuurlijk tegen (al teveel) gebruik van pillen.

Als lui ingesteld mens vind ik het grappig om te lezen dat Wijnberg niets ziet in hardlopen. Bij de bestrijding van een depressie zet het volgens hem weinig zoden aan de dijk. Evenmin als pillen en psychotherapie. Hij geeft weliswaar toe dat ze een snellere verlossing uit het lijden kunnen bewerkstelligen, maar vindt ze niet fundamenteel. Maar wat dan, herr doktor? ‘Door het houden van langdurige rust, het vermijden van sociale prikkels en het beoefenen van geduld, kan het gebrek aan energie langzaam maar zeker worden opgebouwd.’ Oké, ik begrijp dat niet het gebrek maar de energie langzaam maar zeker weer kan worden opgebouwd. Maar dit is toch wel een geleidelijke aardverschuiving in het denken: weg van de westerse actie in de vorm van hardlopen, pillen en therapie. Richting oosterse boedha die ‘niet’ doet? Wijnberg sluit af met de visie dat de patiënt alleen blijvend zal kunnen herstellen als hij leert langzaam te leven. Hmm.

(Deze post is ook gepubliceerd als Zomerquote op Sargasso.nl)