No future, no past in Unmade Beds

Axl is vanuit Madrid gekomen om zijn vader te zoeken. Vera wil vergeten. Allebei zijn ze verwikkeld in een zoektocht, in de Londense kraakscene. Unmade Beds is de tweede speelfilm van regisseur Alexis Dos Santos, die eerder indruk maakte op het filmfestival van Rotterdam met Glue.

‘In hoeveel bedden heb ik al geslapen?’ vraagt Axl zich af. Wat betreft de bedden is zijn leven een spannend feestje. Speels laveert de innemende Spanjaard door zijn nieuwe Londense krakersbestaan. Maar met de zoektocht naar zijn vader heeft hij meer moeite. Niet om de man te vinden, maar om zich aan die teleurstellend saaie makelaar bekend te maken. Met een smoes maakt hij meerdere afspraken met de man die niet anders weet dan dat hij een Spaanse student is die op zoek is naar huisvesting. En Axl kijkt hem aan, en aarzelt.

In hetzelfde wereldje kruist zijn leven dat van Vera. Ze lopen elkaar letterlijk voorbij, twee onbekende overnachters, in hetzelfde pand. Vera wil orde scheppen in haar leven, en ze wil afstand houden. Een nieuwe man die ze ontmoet – Michiel Huisman – mag niets van haar weten. Ze wil bijvoorbeeld wel afspreken om elkaar weer te zien op een bepaalde ochtend op een bepaalde markt. Het is een spannend spel dat ze met elkaar spelen, want het is niet zeker of ze elkaar daar ook zullen vinden. En ook is het geen spel, geen man mag Vera nu te na komen.

Sterk aan de film vond ik hoe regisseur Dos Santos muziek van bandjes verwerkt in de film. Door Axl een nummer van Black Moustache op te laten zetten en mee te laten dansen – Hot monkey, hot ass / No future, no past. Of bijvoorbeeld door de opnames van een videoclip in het verhaal te verwerken. Maar vooral door gewoon te kiezen voor nummers die hij zelf leuk vond. Voorbij komen onder andere: (We Are) Performance, Connan Mockasin, Plaster of Paris én Michiel Huisman. Michiel die een krakersversie neerzet van een tall handsome stranger die het leven spannend maakt voor Vera, werd uitgekozen omdat hij ook muziek kan maken. We zien hem als X Ray Man een nummer brengen dat hij speciaal voor de film schreef.

Wat me ook beviel aan Unmade Beds is dat de camera steeds zo dicht mogelijk bij de personages komt. Wel steeds met voldoende afstand om iemand in zijn omgeving te kunnen plaatsen, maar nabij en daardoor intiem. De regisseur toont ook een frisse dosis experimenteerlust. Wat bijvoorbeeld blijkt uit de scènes in de hotelgang waarbij hij, met een focus waarbij het niet verkeerd kon gaan, de acteurs liet improviseren.

Alexis Dos Santos heeft van Unmade Beds geen echt goede film kunnen maken. Dat komt vooral doordat de film een goede structuur ontbeert. We zien weliswaar allemaal scènetjes voorbij komen die op zich aanspreken. Maar ik vind het toch een beoordelingsfout dat, als je het hebt over mensen die op zoek zijn naar zichzelf, je een verhaal maakt dat ook al op zoek is naar zichzelf.

(vanaf donderdag 13 augustus in de bioscoop)
(Deze post is ook gepubliceerd op Sargasso)

'Het hele zaakje stinkt'

"What disturbs Americans of all ideological persuasions is the fear that almost everything, not just government, is fixed or manipulated by some powerful hidden hand, from commercial transactions as trivial as the sales of prime concert tickets to cultural forces as pervasive as the news media." (Frank Rich, columnist van The New York Times)

Fixed or manipulated. Het is onderhand een levensgevoel geworden, een levensgevoel dat Amerikanen uit elke politieke hoek met elkaar delen. Het is het gevoel dat er achter de schermen, alle schermen, een Wizard of Oz bezig is die de heleboel bij elkaar manipuleert. En met Dorothy zijn ze jammer genoeg ‘not in Kansas anymore’. Want big business, dat is natuurlijk de grote manipulator, geeft niet om gewone Amerikanen. Anders zouden niet zo’n 50 miljoen van hen zonder verzekering tegen ziektekosten rondlopen. Stel je voor dat 2,4 miljoen Nederlanders onverzekerd zouden zijn.

Rich denkt dat Obama ergens in de herfst wel een of andere wet voor ziektekostenverzekering van de grond krijgt. En de president zal heus niet opeens impopulair worden. Maar de vraag is hoeveel invloed de farmaceutische bedrijven op de precieze tekst van de wetgeving zullen krijgen. En toch is dat niet het wezenlijke punt, de pijn zit nog dieper volgens Rich. Dat levensgevoel van manipulatie verdwijnt maar niet. Onder andere omdat het dagelijks in het nieuws bevestigd wordt.

Rich gebruikt een recent voorbeeld van twee televisiepresentatoren. De conservatieve Bill O’Reilly van Fox vecht nu al tijdenlang op het scherm een vete uit met Keith Olbermann van NBC waar veel mensen schijtziek van worden. Er werd veel geklaagd. Maar er begon pas wat te veranderen toen de bazen achter de schermen met elkaar begonnen te praten om te kijken hoe een en ander bijgelegd kon worden. Nu de hele zaak in de publiciteit is gekomen doen O’Reilly en Olbermann natuurlijk hun best om het er op te laten lijken dat ze niet aan de leiband van hun baas lopen. Maar de doorsnee Amerikaan weet genoeg. En voor David Zurawik, tv-criticus van The Baltimore Sun, ligt de pijn er in dat die bazen zich kennelijk niet zozeer om journalistieke normen en waarden bekommerden, maar pas in actie kwamen toen vrienden en familie begonnen te klagen. Ongeveer zoals de bazen van farmaceutische bedrijven er kennelijk niet mee zitten, zo lang zijzelf en hun eigen vrienden en familie verzekerd zijn, dat 50 miljoen van hun landgenoten al zo lang zonder ziektekostenverzekering rondlopen.

En en ander betekent dat de Nieuwe Wereld steeds meer op de Oude Wereld begint te lijken. Nu beginnen de Amerikanen in dit opzicht steeds meer op bijvoorbeeld de Arabieren te lijken, voor wie het overal een nationale sport is om complottheorieën te ontrafelen in het koffiehuis. Doorsnee Amerikanen verkondigen nu bij zo’n beetje elk onderwerp dat het zaakje stinkt. Het doet ook denken aan een recente enquête in Europa toen in zes landen bleek dat parlementariërs geen hoge pet op hebben van hun collega’s. Van de Belgen denkt bijna 90 procent dat er corrupte collega-parlementariërs zijn, van de Ieren ruim 60 procent, van de Slowaken 100 procent. In Nederland vermoedt ‘slechts’ 44 procent dat er collega’s zijn die niet deugen.

(Deze post is ook gepubliceerd op Sargasso)