Barcelona: winst voor aanvallend voetbal

Tegen de verwachtingen in heeft FC Barcelona de Champions League gewonnen. De ploeg die het aanvallende voetbal propageert heeft gezegevierd. Dit is het beste resultaat voor de voetbalsport, voor the beautiful game. Of zoals de Brazilianen zeggen: ‘Joga bonito – speel het mooi.’

Maar wat zat ik ‘m te knijpen in die eerste tien minuten. Manchester United was het veld opgekomen om te winnen – ze straalden het helemaal uit – en in de eerste minuten van de wedstrijd leek iedereen daar ook in te geloven. Barcelona leek zelfs een beetje geïntimideerd. Op een gegeven moment zag je een statistiekje dat Manchester al vijf schoten op het doel had gelost en Barcelona nul. Maar toen kwam de eerste normale aanval van Barcelona. Eto’o, die koele kikker, kreeg de bal op rechts, hij ging binnendoor langs z’n man en schoot meteen in de korte hoek. Keeper Van der Sar was net te laat met zijn reactie. 1-0, en meteen was het een andere wedstrijd.

Barcelona zette bij vlagen prachtige combinaties neer. Maar Manchester werkte niet mee om er een mooie wedstrijd van te maken. Je kon gewoon zien dat ze er helemaal niet tegen konden dat het slecht met ze ging. Ze waren met een winnaarsgevoel het veld opgekomen en toonden zich steeds slechtere verliezers. Het beste zag je dat aan Christiano Ronaldo, die zelf vond dat hij de ster van de avond had moeten worden. Hij begon steeds gemenere overtredingen te maken. Ronaldo had het geluk dat de scheidsrechter nogal van hem onder de indruk was en hem niet eerder een gele kaart gaf.

Aan het begin van de tweede helft domineerde Barcelona weer maar verzuimde het te scoren. Daarna liet het Manchester United weer terugkomen. En net toen ik dacht dat de Engelsen wel met een tegengoal zouden komen kwam Barcelona met een bekeken aanval. Xavi liep vrij met de bal, rechts op de helft van de Manchester. Je zou verwachten dat hij zo’n typische combinatie met korte tikjes zou gaan beginnen. Maar nee, hij gaf een hoge bal naar de kleine Messi die een paar meter achter zijn verdediger mocht staan; wie verwachtte nou dat die kleine man dan zou gaan koppen. Xavi en Messi trokken zich niets van de verwachtingen aan en Messi kopte de puntgave voorzet met een mooie, bekeken boog in de hoek waar Van der Sar niet bij kon. 2-0, wedstrijd gespeeld.

Even nog was het idee dat Man United terug zou komen omdat ze zoiets in het verleden ook al eens hadden gedaan. Maar de ploeg begon er steeds machtelozer en gemener uit te zien. Zo had Paul Scholes een rode kaart moeten krijgen voor een tackle waarmee hij nog net geen benen brak. Hij kwam er genadig van af. De grootste fouten bij de Engelsen werden toch door coach Alex Ferguson gemaakt. Hij begon steeds meer aanvallers in te zetten en daar middenvelders voor op te offeren. Terwijl Barcelona al een beter middenveld had.

Thierry Henry miste in het begin van de tweede helft helaas zijn kans om te scoren voor Barcelona. Met nog zo'n twintig minuten te gaan werd hij gewisseld. Maar toch was hij de man die de goede keuzes gemaakt gehad – over een periode van een paar jaar gezien. Hier had hij zijn mooie carrière bij dat andere aanvallende team, Arsenal, voor opgegeven. Op een gegeven moment moet hij tot het inzicht zijn gekomen dat hij onder coach Arsène Wenger nooit een grote internationale prijs zou winnen. Hij trok toen zijn conclusies en ging op een aanbod van Barcelona in – zijn enige andere kans om met een aanvallend team nog een grote prijs te winnen. En deze avond heeft zijn gelijk bewezen. Daarmee werd hij voor mij de grote winnaar van de avond, ook al maakte hij geen doelpunt en werd hij gewisseld. Zo vaak gebeurt het niet dat je een finale wint.