Star Trek gaat vakkundig retro

Hollywood begint steeds beter te worden in het vakbekwaam tot leven brengen van het begrip retro. Na tien speelfilms lijken ze er toch weer in geslaagd adem in het lijk te blazen – Star Trek is een merknaam die te goed is om te laten liggen. Met zes afzonderlijke tv-series (animatie meegerekend) met meer dan zevenhonderd afleveringen en bovendien de speelfilms met meestal de cast uit de oorspronkelijke serie heb je het over de grootste franchise uit de film- en televisiegeschiedenis. En dan in 2009, 43 jaar nadat de eerste tv-serie in première ging, toch met iets komen wat geen slaapverwekkende kopie is, maar een entertainende film met veel nieuwe maar toch genoeg herkenbare elementen, is gewoon knap.

De grootste retro-vakman, regisseur J.J. Abrams, werd op de klus gezet. Abrams viel eerder op door zijn vermogen om een nieuwe draai aan iets bekends te geven als producent van de film Cloverfield. Hierin richtte een monster verwoestingen aan in een grote stad, iets wat we al tot in den treure gezien hadden. Maar dan wel gezien door de camera van een amateurfilmer op straat in Manhattan – hier oogde iets bekends weer als fris. Eerder was Abrams al regisseur geweest van Mission Impossible 3, vakkundige retro waarmee hij wellicht het sterrendom van Tom Cruise heeft gered.

In Star Trek zien we alle bekende personages uit de oorspronkelijke serie: captain Kirk, eerste officier Spock (half Vulcan, half mens), de kortgerokte luitenant Uhura, Scotty van de machinekamer, dokter McCoy, stuurman Sulu en technisch officier Chekhov. Voor wie de oorspronkelijke serie kent zijn ze onmiddellijk herkenbaar. Toch zijn de rollen compleet anders ingevuld. Elke acteur heeft een nieuwe, goede en geloofwaardige eigen invulling van de rol voor elkaar weten te krijgen. Hetzelfde maar toch weer genoeg anders. Dat is het vakwerk dat we in elk detail en in de grote lijnen terugzien. Ook is er, natuurlijk, een acteur uit de oorspronkelijke serie present. Leonard Nimoy, de oorspronkelijke Spock, speelt nu de oudere Spock die door het vermogen om in de tijd te reizen scènes met zijn jongere versie kan spelen.

Het verhaal van de film vertelt hoe alle personages elkaar, hoe kan het ook anders, via een avontuur ontmoeten en vrienden voor het leven worden. Natuurlijk nadat ze elkaar eerst flink het leven zuur hebben gemaakt, terwijl ze de Romulaanse bad guys bestrijden. Centraal staat, net als in het origineel, de tegenstelling tussen de fysieke, emotionele, waaghalzerige Kirk en de koele, intelligente Spock.

Ondanks alle vakbekwaamheid en ook gevoelsmatige geloofwaardigheid waarmee de rollen zijn neergezet heb ik mijn twijfels. Naar de oorspronkelijke serie werd nog met open mond gekeken. Hier zag je een utopie in ideeën en technologie die niets met de echte wereld te maken leek te hebben. Maar zie, enkele decennia later lopen zelfs de mensen in Afrika rond met mobieltjes. Mobieltjes die uitgevonden zijn door mannen die als jongetje met open mond hadden zitten kijken naar die dingen waarmee ze in Star Trek rondliepen. Welke inspiratie gaat er eigenlijk uit van retro?

(sinds vandaag in 75 bioscopen)