Hollen met Marley

Naar Marley & Me geweest. Heerlijke film. Een heel gewoon stel, de Grogans, aan het begin van een huwelijk en een journalistieke carrière, neemt een hond die een ramp blijkt te zijn. Als Marley (vernoemd naar Bob) de huisraad niet opeet of verscheurt, loopt hij de boel op zijn minst omver.

Marley & Me is een sentimentele film. Alleen, het is geen sentimentele film. Het is een gevoelige film. Heel gevoelig. Maar de makers zijn niet voor gemakkelijk of goedkoop gegaan.

John Grogan (Owen Wilson) heeft als verslaggever de status van jongste bediende op de redactie. Als hij van zijn chef de order krijgt om columns te gaan schrijven weet hij niet goed wat hij daarmee aanmoet. Liever had hij achter het grote nieuws aangejaagd, zoals zijn collega Sebastian – als ik het wel heb McSteamy in Grey’s Anatomy – die bovendien een groot jager op vrouwelijk wild blijkt te zijn. Een leven waar Grogan ook naar verlangt, vermoedt hijzelf.

Ondertussen is Marley een superenthousiaste hond die als alle honden verwacht dat iemand de leiding neemt. Maar dat doet Grogan niet. Ook echtgenote Jenny (Jennifer Anniston) krijgt geen vat op Marley. De Grogans, vooral John, lijken het onuitgesproken vermoeden te hebben dat een hond een soort kind is waarmee je kunt onderhandelen. Niemand heeft het zo bedoeld, maar de Grogans en hun huisdier geven een duidelijke illustratie van waar het na de jaren zestig aan geschort heeft in opvoedkundige situaties.

Gelukkig gaat een kleine maar hilarische scène op dit aspect in, dankzij Kathleen Turner, die ooit het begrip femme fatale wel erg letterlijk nam in Body Heat, en nu vooral uitgedijd is en helaas niet langer fatale. Hondentrainer Turner heeft geen schijn van kans tegen de gewelddadige levenslust van Marley, die blaffende oproerkraaier, die nooit de leider vindt waar zijn instinct hem naar laat zoeken. En om de een of andere reden is Marley & Me een van de weinige films voor het hele gezin die ouders meer laat schrikken dan hun kinderen – ‘zullen we ook een hond nemen?’

Marley’s baasje blijkt gelukkig een goede columnist te zijn. Als Grogan weer eens geen idee heeft waar hij over moet schrijven is het alsof Marley hem met zijn hondenogen vertelt: “Dan schrijf je toch over mij?” Na verloop van tijd noemt Grogans baas hem zelfs de komische stem van Zuid-Florida. De werkelijk geschreven (en natuurlijk succesvol uitgegeven) columns vormden dan ook het basismateriaal van de film.

Marley & Me toont vooral wat een hond voor het leven van zijn baasje doet. Een hond brengt je ergens mee in contact. Als je Marley over het strand langs de waterlijn ziet hollen, terwijl hij iedereen meesleurt, in de bange veronderstelling dat hij iets kapot gaat maken, dat ze hem ergens voor moeten behoeden, dan weet je dat hij hen meesleurt naar iets dat veel grootser is. Waarnaartoe? Naar datgene waar de baasjes de rest van hun dag achterna denken te hollen.