Internet 2 – Postbodes en winkelstraten 0

Internet is aan het winnen. Internet verandert de wereld. Dat is toch wel de duidelijke boodschap van winkelstraten die steeds leger raken en postbodes die minder gaan verdienen.

Wat mij betreft is het allemaal te herleiden tot twee fundamentele vragen. Ten eerste: waarom zou ik mijn bed uit komen? En ten tweede: waarom zou ik achter mijn computer vandaan komen? Het antwoord op de eerste vraag lijkt nu toch wel definitief gevonden te zijn: om mijn mail te bekijken, en al die andere dingen te doen die mogelijk zijn op het internet.

De tweede vraag lijkt steeds lastiger te beantwoorden. Voor eten zorgen zou een belangrijke reden kunnen zijn. Nou, al die bestelsites van tegenwoordig hebben die kwestie geregeld. En via het web voor eten zorgen gaat natuurlijk steeds verfijnder en beter en worden, en alles waarvoor wij maar willen betalen.

Zo wordt in feite elke vorm van in een straat winkelen bedreigd door het gemak, de scherpe prijzen, het assortiment en noem maar op van het wereldwijde web. Wat mij verbaast is dat deskundigen verbaasd zijn. In Trouw toont de secretaris van een landelijke winkeliersclub zich ‘geschrokken’ van de cijfers. Valt hem dan nooit iets op als hij met zijn vrouw gaat winkelen? Of blijft hij zoveel mogelijk in de auto zitten? Ik woon in Lelystad en het is me al vele koopavonden opgevallen dat de winkelstraten steeds leger raken; minus 26 procent verbaast mij niet. Recessie of een eenzijdig winkelaanbod kunnen maar een deel van de verklaring zijn. Er is iets veel fundamentelers aan de hand.

De postbodes lijken ook te worden weggevaagd door het internet. Elk jaar gaat de hoeveelheid poststukken met minstens 5 procent omlaag; dat gaat nog harder dan het tempo waarin de kranten achteruit boeren. Natuurlijk roepen de postbodes dat ze gaan staken. En natuurlijk voelt een per cao afgesproken inkomensachteruitgang van 15 procent als verraad door je eigen vakbond.

Het gebeurt niet vaak dat vakbonden en werkgevers het zo met elkaar eens zijn, terwijl de betrokken werknemers woedend zijn. En je zal het volgende maar van je vakbondsonderhandelaar horen: “Het beroep van postbode is ten dode opgeschreven.” Maar die dame heeft helaas gelijk. De postbodes zijn niet de eerste beroepsgroep die ingehaald wordt door de technologische ontwikkelingen, eerder een van de laatste in de rij. En dan gaat bijvoorbeeld tellen dat ze geen opleiding nodig hebben voor de uitoefening hun low-tech vak – eenmaal verouderd blijft dan verouderd.

De postbodes krijgen een baangarantie die zes jaar geldig is. Misschien is dat zelfs te lang. Het zou me niet verbazen als het akkoord al eerder opengebroken moet worden vanwege een technologische force majeur. Bijvoorbeeld als er een digitale handtekening komt die door iedereen erkend wordt, dan kan deze ontwikkeling de postbodes zo goed als brodeloos maken. Als er niet meer met de hand ondertekend hoeft te worden waarom zou een bedrijf dan nog van de post gebruik maken, die immers het tegendeel is van sneller-beter-goedkoper. Wie zal dan nog achter zijn computer vandaan komen om een brief te posten?

Elke reden om achter de computer vandaan te komen lijkt op den duur te verdwijnen. Blijft over de reden om uit je bed te komen. Als we nu de computer naar het bed halen hebben we dat ook geregeld. In ziekenhuizen en andere medische instellingen hebben ze van die mooie bedden met knopjes die het bed in allerlei standen kunnen brengen, en weer terug, en verrijdbare tafeltjes waar je etenswaren en laptops op kwijt kunt. Als we dat soort bedden en tafeltjes nu eens een designer-look geven dan wil iedereen die in zijn huis hebben. Er is vast wel een man die zo’n ontwerpje wil verzinnen – terwijl hij in de auto zit te wachten op zijn winkelende vrouw.