Calvinisme het onvolwassen geloof der vaderen?

Jonge volwassenen in Nederland zijn calvinistischer dan ouderen. Dit blijkt uit de zelftest op het web van Trouw. De onderzoekster houdt het er op dat het komt doordat de tijdgeest een ruk naar rechts maakt. En jonge volwassenen zouden daar meer in contact mee staan dan de generatie van hun ouders, die gevormd werden in de jaren zestig en zeventig.

Tegelijkertijd werden een aantal lezers een beetje boos over de uitkomsten. Dat had wel iets grappigs. Het deed me denken aan de mensen die bij eerdere verkiezingen de Stemwijzer hadden ingevuld en ontdekten dat ze bijvoorbeeld bij de ChristenUnie waren uitgekomen. Terwijl ze daar in het dagelijks leven nog niet dood bij aangetroffen wilden worden.

De boze lezers vonden de test een lachertje die niets met het calvinisme te maken kon hebben. Maar wat als die test toevallig een vrij aardig beeld van het calvinisme geeft? Die boze lezers hadden dan zojuist de pijnlijke ontdekking gedaan dat het geloof der vaderen zelf iets onvolwassens heeft. Een lezer vroeg zich af wat Calvijn dan gescoord zou hebben, misschien wel lager dan de jongeren. En een andere lezer bromde dat mensen na de midlifecrisis wel anders zouden piepen. Ze hebben vast helemaal gelijk.

Volgens mij kun je wel zeggen dat hoe meer ervaring mensen ergens mee hebben, leven bijvoorbeeld, hoe minder calvinistisch hun oordeel erover wordt. Calvinisme is dan eigenlijk vooral een geloof voor geestelijk onvolwassen mensen, of laat ik niet te hard oordelen, voor jongvolwassen mensen. En dat is het naar mijn smaak ook altijd geweest. Calvinisme is eigenlijk altijd al de puber onder de geestelijke overtuigingen geweest. Wat niet wil zeggen dat dit geen nuttige levenshouding opleverde.

De bevinding dat Nederlanders in het buitenland een minder hoge ‘C-factor’ (50%) scoren dan de gemiddelde Nederlander (56%) verbaast dan ook niet. Nederlandse expats hebben gewoon meer van de wereld gezien.

Met dit alles in tegenspraak is dan weer mijn eigen score van 42%. Hieruit valt niet te concluderen dat ik een toonbeeld van volwassenheid ben.