Ricky de surrealistische arbeidersbaby

Het begin van Ricky lijkt op een speelfilm van de gebroeders Dardenne. Grauw. Een hedendaags leven in de onderklasse. Katie woont in een flat in een buitenwijk van Parijs. Ze is arbeidster in een chemische fabriek.’s Morgens brengt ze haar dochtertje Lisa met de scooter naar school. Als alleenstaande vrouw die teleurgesteld is in de mannen worstelt Katie met haar leven. En dochtertje Lisa toont een melancholie in de ogen die haar bijna volwassener maakt dan haar moeder.

Dan komt op het werk een nieuwe Spaanse collega binnenlopen, Paco. Sigaretje op de buitenplaats. Vluggertje op het fabriekstoilet. Een keertje uit. Katie en Paco krijgen een relatie; Paco trekt in bij Katie en Lisa. En na een tijdje wordt Ricky geboren.

Vanaf dat moment krijgen we een andere film te zien. Zaten we tot dan toe in een sociaal-realistisch drama. Nu wordt het tijd voor fantasy, voor surrealisme, voor magie in het arbeidersleven. Alsof de gebroeders Dardenne gaan zwerven door Pan’s Labyrinth.

Nadat Paco een dagje op Ricky heeft gepast bemerkt Katie een roodblauwe plek op de rug van de baby. Ze verdenkt Paco ervan Ricky geslagen te hebben. Of misschien heeft hij hem laten vallen. Ondertussen hebben we Lisa ook al eens dreigend in het wiegje van Ricky zien kijken. Paco pikt het wantrouwen niet en pakt zijn biezen.

Nu is Katie weer een alleenstaande vrouw, met nog een kindje erbij. Maar zie, er gebeurt een wonder. Er komt nog zo’n plek bij op Ricky’s rug. Als Katie en Lisa de baby een keertje kwijt zijn blijkt hij op de kast te zitten. Hij heeft vleugeltjes. We zien eerst bloot vleugelvlees. Dan snel groeiende vleugels, niet met de witte veren van een engeltje, maar meer de stevige, gekleurde vleugels van een roofvogel. En Ricky begint aan zijn ongeoefende vliegbewegingen en stoot zijn babyhoofdje.

Als liefhebbende moeder reageert Katie uiterst praktisch. Ze koopt een helmpje en kniebeschermers. In de bloesjes van Paco knipt ze twee uitsparingen. En bij de slager meet ze de vleugels van het gevogelte en informeert ze terloops hoe snel die beesten nu groeien. Lisa krijgt de strikte opdracht om te zwijgen, want de mensen en de media kunnen hier natuurlijk helemaal niet mee omgaan.

Regisseur François Ozon heeft er goed aan gedaan om de fantastische elementen en de special effects niet helemaal aan Hollywood over te laten. Hij heeft een surrealisch, magisch element gemixt met het voorbeeld van het beste Europese sociaal-realistische drama. Alles met een lichte toon. Bovendien is hij met zijn tempo van gemiddeld een speelfilm per jaar naar tegenwoordige maatstaven een hele snelle werker. Toch zou hij zo’n verhaal grondiger kunnen aanpakken. Zodat we niet alleen een geslaagde vermenging van genres te zien krijgen, maar ook de zaal kunnen uitlopen met het gevoel dat we naar een film met grote zeggingskracht hebben zitten kijken.

(sinds donderdag in 7 bioscopen)